De mindset van Diederik Leusink

Opruimen, structureren, plannen en overzicht aanbrengen; dat kan je allemaal aan mij overlaten. Ik krijg er energie van en ik word er ook héél blij van als ik daarmee bezig mag zijn; vooral als ik het voor een ander mag doen. Maar wat als alles op orde is, maar je raakt steeds van slag als je planning in de war wordt gegooid? Of je hoofd is een chaos en je slaapt er lastig van? Want een opgeruimd leven, maar een ontplofte kop: ik word daar uiteindelijk niet gelukkig van. Ik ging in gesprek met een aantal mensen, bij wie ik regelmatig een ontspannen instelling en positieve vibe oppik en vroeg ze naar hun strategie.

Ik spreek Diederik Leusink, mijn voormalig collega en leidinggevende. We leerden elkaar kennen toen Diederik mij 17 jaar geleden aannam bij het Ministerie van Justitie en Veiligheid, wat uitgroeide tot vrienden voor het leven. Als ik Diederik spreek, weet ik dat ik daarna altijd een stap verder ben gekomen: een boost in mijn zelfvertrouwen, de slappe lach, of een zetje in de goede richting op werk- of privégebied. Hoe doet hij dat toch? Reden genoeg om Diederik eens aan de tand te voelen over zijn mindset.

Diederik, in mijn beleving ben jij altijd bezig, maar chagrijnig of ongeduldig heb ik je nog nooit meegemaakt. Wat is jouw geheim?

Ik heb inderdaad een druk programma. Ik wil ook veel. Ik kan veel acties oppakken op een dag, zonder dat ik stress ervaar. Ik maak heel bewuste keuzes waar ik mijn tijd in investeer en accepteer daarbij dan ook dat ik sommige dingen niet kan doen, wat ik noem ‘het snijverlies’. Toen ik drie jaar geleden koos voor mijn MBA wist ik dat ik ergens concessies moest doen. Ik zou meer tijd missen met mijn kinderen, ik zou minder tijd hebben voor sociale contacten en ook wat moeten veranderen op mijn werk.

De acceptatie vooraf van wat ik mogelijk zou gaan missen, is voor mij een essentieel onderdeel. Want als ik er dan later tegenaan liep dat ik baalde  dat ik een iets leuks van mijn kinderen miste, kon ik heel rationeel bedenken: ik heb deze keus nu eenmaal gemaakt, dit is het gevolg daarvan en dan kon ik het weer loslaten. Het gevoel van tekortschieten valt dan ook  weg en dat geeft rust. Er zijn nog genoeg fijne momenten, maar ik krijg ze niet allemaal mee in zo’n drukke periode.

Heb je dit altijd zo gedaan? 

Nee, dat is een stuk ervaring. Ik heb van nature een emotioneel karakter, maar kan wel heel rationeel denken. Op de middelbare school was ik onzeker en liet ik mijn zelfbeeld sterk afhangen van mijn omgeving. Ik ben toen heel rationeel gaan denken: ‘Als ik ergens geen zin in heb, waarom doe ik het dan? Ik verlies er energie op, die ik liever in iets anders steek wat ik wél wil.’ Ik zag dan ook geen reden meer om iets te doen waar ik geen zin in had en dat gaf rust.

In dat rationele denken heb ik me in de loop van de jaren steeds verder ontwikkeld, ook op basis van ervaringen. Toen wij elkaar ontmoetten 17 jaar geleden trok ik als afdelingshoofd te veel werk naar mij toe, waardoor ik het behoorlijk druk had. Toen ik vader werd, merkte ik dat ik op alle vlakken tekort begon te schieten omdat ik onmogelijk mijn hoeveelheid werk en privé op hetzelfde niveau kon blijven combineren. Ik ging toen nóg harder werken en toen kreeg ik wel alles gedaan. Een prima oplossing voor toen, maar ik merkte wel dat ik tegen een burn-out aan begon te lopen en er een andere aanpak nodig was.

Uiteindelijk ben ik mijn werk toen meer gaan relativeren. Ik stelde mijzelf de volgende vraag: ‘Wat is het ergste dat er mis kan gaan en in hoeverre is dat mij dan verwijtbaar?’ Ik ben minder hoge eisen aan mijzelf gaan stellen en gaan accepteren dat er ook dingen mis konden gaan en je altijd wel ergens mensen tekort doet. En dat dat oké is. Dat gaf rust.

Bij het maken van keuzes vraag ik mijzelf altijd af: ‘Voelt het goed en is het behapbaar?’ Ook privé ben ik er op deze manier naar gaan kijken. Is het echt nodig om naar elke verjaardag van vrienden te gaan of kan ik hier ook andere keuzes in maken? Daarnaast kan ik mijzelf ook heel goed dingen ontzeggen die ik eigenlijk wel zou willen doen, mits dit van tijdelijke aard is, zoals de afgelopen jaren zo was met mijn MBA. Ik weet dan dat het drie jaar lang afzien is, maar ik weet ook dat die tijd voor mijn gezin en familie na die periode weer terugkomt. Want in die tijd zit voor mij wel echt de meeste voldoening.   

Hoe krijg je alles weggezet in de tijd?

Ik creëer zoveel mogelijk tijd. Zo sta ik al jaren elke dag om kwart voor 6 en in het weekend om 6 uur op. Voordat de rest van het gezin start, heb ik al veel werk verzet. Ik zorg er ook voor dat ik de 6 à 7 uur slaap die ik nodig heb. Ook daar denk ik heel rationeel: als ik zit te malen of te denken, dan zeg ik het volgende tegen mijzelf: ‘Ik heb er baat bij dat ik lekker slaap en morgen weer fit ben voor de uitdagingen van die dag.’ Ik kan die rationele afweging dan ook in gedrag omzetten, parkeer mijn denken tot de volgende dag en val snel in slaap. 

Wat ik verder doe is het maximaliseren van mijn effectieve uren gedurende de dag. Ik denk vooraf na hoe ik iets zo handig mogelijk kan organiseren en ga daarna pas daadwerkelijk aan de slag. Zo denk ik na over een aanpak die mijzelf en anderen zo min mogelijk tijd kost, terwijl er toch het gewenste resultaat ontstaat. Zo combineer ik vaak ook meerdere taken met elkaar. Door deze aanpak pak ik extra ‘winst’uren op een dag.

Ik ben enorm praktisch gedreven. Een logische aanpak uit zich bij mij in vaste patronen. Zo heb ik een aantal vaste patronen/ritmes, omdat ik graag efficiency bereik. Ik neem altijd iets mee van de trap naar boven en ruim het gelijk op. Het zou niet in mij opkomen om er zomaar langs te lopen. En neem bijvoorbeeld het huishouden: ik strijk (ik doe iets praktisch), tegelijkertijd luister ik muziek (ik ontspan) en ik doe aan een stukje reflectie (denkwerk). Dit voelt efficiënt en geeft me veel voldoening. Misschien zouden anderen dit wel zien als ziekelijk, maar voor mij werkt het!

Hoe vaak strijk je Diederik?

Haha, ja ik strijk best vaak. Eigenlijk zou ik elke dag moeten strijken. Vooral dat stukje reflectie doet me goed. Want als ik aan het strijken ben, dan begint de verwerking: ‘Waarom liep iets nou niet? Kan ik dit beïnvloeden? Had ik het anders kunnen doen?’

Het klinkt alsof je de hele dag ‘aan’ staat. Is dat niet uitputtend?

Ik leef inderdaad op een heel hoog energiepeil. Dat hoge energiepeil is nu uiteindelijk wel mijn normale energieniveau geworden en ik krijg hiermee veel werk verzet. Dat is ook een bewuste keus: ik wil gewoon veel en daar voel ik me goed bij. Ik vraag me wel eens af of het gezond is om altijd op dit niveau te blijven draaien. Ik ervaar echter geen stress, dus ik maak me hier geen zorgen over. Ik ben wel benieuwd wat er gebeurt als ik het totale ‘niets’ ga verkiezen. Sinds mijn studie heb ik al zeker drie jaar geen hele film meer gezien of een boek gelezen. Zou ik eigenlijk wel weer moeten doen.

Hoe onthoud jij wat je allemaal op een dag wil doen?

Veel van wat ik moet doen zit in mijn hoofd. Ik plan weinig. Ik zet herinneringen in mijn agenda als ergens een uiterlijke datum aan zit. Zit die uiterlijke datum er niet aan, dan ploppen die meestal vanzelf wel op. Of niet en dan vergeet ik die. Maar dat kan ik dan van mezelf accepteren. 

Ben jij eigenlijk chagrijnig te krijgen?

Nauwelijks. Het enige waar ik van wakker kan liggen is als mijn kinderen niet goed in hun vel zitten. De voorwaarde voor mij om te kunnen functioneren, is dat mijn kinderen gelukkig zijn; daar wil ik gewoon dat het goed gaat. Die ene keer dat mijn kind zich een tijdje ongelukkig voelde,  sliep ik slecht en liet het me niet los. Ik wilde graag een doorbraak forceren om mijn kind weer gelukkig te zien, maar ik stond machteloos aan de zijlijn. Een ongelukkig kind, vind ik ook wel één van de moeilijkste dilemma’s als ouder hoor. Bij ouders die daar regelmatig mee te maken hebben, vraag ik me af hoe die daarmee dealen. Het lijkt me heel zwaar. Ik tel mijn zegeningen dat onze kinderen goed in hun vel lijken te zitten.

Is dit gesprek eigenlijk efficiënt genoeg voor je, aangezien we eerst 45 minuten hebben gekletst voordat we begonnen?

Jazeker hoor; ons gesprek loopt nu uit, maar ik bouw altijd bufferruimte in op de dag. Maar… ik moet wel zo afronden, want ik heb nog twee telefoongesprekken te voeren in het komende half uur.

Krijg je nu dan stress?

Nee. Maar ik ga wel zo ophangen. Ik vind het een heel interessant onderwerp om met je over te praten; wat mij betreft krijgt het een vervolg!

En als ik nu nog drie vragen stel?

Doei!

Nou ja, ik heb mijn best gedaan om wat stress op te wekken bij Diederik, maar dat lukt gewoonweg niet bij deze man. Bedankt Diederik, voor dit kijkje in jouw mindset!